optische Illusies / gezichtsbedrog – wat is het?

Optische illusies worden vaak omschreven als visuele beelden die afwijken van de werkelijkheid. Door middel van de ogen en de hersenen te manipuleren ‘zien’ we eigenlijk iets dat er niet is of dat niet klopt met de fysieke aanwezigheid. Optische illusies of gezichtsbedrog kunnen op verschillende manieren bestaan. Zo zijn er optische illusies die beweging nabootsen, kleuren dat anders blijken, cognitieve illusies of Dimensionale illusies. Gezichtsbedrog kan objecten anders doen verschijnen. Ook kunnen we optische illusies of gezichtsbedrog nabootsen door de hersenen te veel te stimuleren.

Een optische illusie (ook wel gezichtsbedrog) wordt gekenmerkt door visueel waargenomen beelden die afwijken van objectieve realiteit. De informatie die verzameld is door het oog wordt verwerkt in de hersenen om een waarneming die niet strookt met een fysieke meting van de stimulus bron. Er zijn drie hoofdtypen van optische illusies: letterlijk gezichtsbedrog dat illusies kunnen maken die verschillen van de objecten, fysiologische illusies die de gevolgen van overmatige stimulatie van een bepaald type helderheid, kleur, Formaat, Positie, Beeld/kantel, beweging… en cognitieve illusies, het resultaat van onbewuste conclusies te trekken. Pathologische visuele illusies voortvloeien uit een pathologische overdrijving in fysiologische visuele perceptie mechanismen waardoor de bovengenoemde soorten optische illusies.

Optische illusies worden vaak ingedeeld in categorieën, waaronder de fysieke en de cognitieve of perceptual,[1] en staat in schril contrast met optische hallucinaties. In deze animatie, Mach bands overdrijven het contrast tussen de randen van de enigszins verschillende tinten van grijs, zodra ze in contact komen met elkaar. Fysiologische illusies, zoals de nabeelden van volgende felle lampen, of aanpassing van stimuli van overmatig meer afwisselende patronen (voorwaardelijke perceptuele nawerking) voldoen, worden geacht aan de effecten op de ogen of de hersenen van overmatige stimulatie of interactie met contextuele of concurrerende stimuli van een specifiek type-helderheid, kleur, positie, tile, grootte, verkeer, enz. De theorie is dat een stimulus volgt haar individuele toegewijde neurale pad in de vroege stadia van visuele verwerking en dat intens of herhalende werkzaamheden of interactie met actieve aangrenzende kanalen waardoor een fysiologisch evenwicht waardoor waarneming.

Gebruik maken van de wereld is het noodzakelijk dat er een inkomende sensations in informatie die zinvol is. Gestalt psychologie geloven één manier is door remtechniek afzonderlijke zintuiglijke prikkels zoals een zinvol geheel. Gestalt organisatie kunnen worden gebruikt om te verklaren veel illusies waaronder het konijn-eend illusie waar het beeld als geheel schakelt heen en weer van een eend en een konijn en waarom in de figuur-grond illusie van de afbeelding en massa zijn omkeerbaar. Daarnaast Gestalt theorie kan worden gebruikt om uitleg te geven over de illusie contouren in het Kanizsa driehoek. Een zwevende witte driehoekje, dat niet bestaat, wordt gezien. Het brein heeft een behoefte aan vertrouwde simpele voorwerpen en heeft de neiging om een “volledige” beeld van afzonderlijke elementen.

Optische Illusies

Gestalt: “form” of “vorm” in het Duits. Het gebruik van perceptuele organisatie om zin van prikkels is het principe achter andere welbekende illusies waaronder onmogelijke voorwerpen. Onze hersenen makes sense van vormen en symbolen die ze samen als een puzzel, formuleren dat isn’t er aan dat geloofwaardig. De dubbele verankering theorie, een populair maar recente theorie van cognitieve illusies, bepaalt dat elke regio behoort tot een kader van Gestalt principes en binnen elk kader, onafhankelijk verankerd een hoogste omliggende helderheid en hoogste helderheid. Een spot’s lichtheid wordt bepaald door het gemiddelde van de waarden van de helderheid in elk kader.